Polityka prywatności
Przed zabiegiem
Przed zabiegiem

Komary mogą sprawić, że praca w ogrodzie będzie niewygodna, a siedzenie na werandzie stanie się obowiązkiem. Ale postępując zgodnie z tymi siedmioma prostymi krokami, możesz bezpiecznie zmniejszyć populację komarów, mieć przyjemniejsze lato i chronić się przed chorobami, które komary pomagają w rozprzestrzenianiu się.

  1. Zmniejsz liczbę miejsc lęgowych na swojej posesji.

    Samice komarów składają jaja w stojącej wodzie. Z jaj wylęgają się larwy około trzech dni później, a około 12 dni później dorosłe osobniki pojawiają się i odlatują. Biorąc pod uwagę, że każda samica może złożyć do 400 jaj, a cykl życiowy kończy się w ciągu około dwóch tygodni, można zobaczyć, dlaczego populacja komarów może tak szybko rosnąć. Zmniejszenie ilości stojącej wody wokół domu zminimalizuje miejsca rozrodu i zmniejszy liczbę komarów. Niektóre miejsca, w których należy szukać, to zatkane rynny deszczowe, dziury po drzewach, wyboje, stare opony, wyrzucone puszki i pojemniki oraz spodki doniczek na kwiaty na zewnątrz.
  2. Zabij larwy komarów, w których rozmnażają się owady.

    Jeśli masz stojącą wodę, którą chcesz i ciesz się, taką jak wanna dla ptaków, jedną z opcji jest zmiana wody co tydzień. W ogrodach wodnych lub stawach można używać pierścieni przeciw komarom, które zawierają naturalnie występującą bakterię, która zabija larwy komarów przez 30 dni.
  3. Usuń glony ze stawów.

    Larwy komarów żywią się algami i innymi małymi organizmami żyjącymi w wodzie. Rośliny dotleniające  pomogą utrzymać czystość w stawach i ogrodach wodnych.
  4. Użyj środka odstraszającego komary w swojej przestrzeni życiowej na zewnątrz.

    Podczas gdy pierwsze trzy kroki zmniejszą liczbę komarów na twoim podwórku, nie wyeliminują ich. Właśnie tam wkraczają bezpieczne, naturalne środki odstraszające komary. Sprawdź ofertę w naszej kategorii Naturalne środki odstraszające komary .
  5. Wyklucz komary z domu.

    Zamykanie okien i ekranów w celu wykluczenia komarów wydaje się dość proste, ale może być trudne. Pomysłowy ekran podsłuchu bez użycia rąk pomaga, automatycznie zamykając się za tobą, gdy przechodzisz przez drzwi. Światło przyciąga komary i inne owady, dlatego po zmroku należy również zminimalizować oświetlenie zewnętrzne.
  6. Zwiększ liczbę drapieżników komarów na swoim podwórku.

    Nietoperze i jaskółki uwielbiają jeść komary. Zainstaluj schronienie, takie jak domek dla ptaków, aby przyciągnąć drapieżniki do swojego podwórka.
  7. Poproś o pomoc sąsiadów.

    Dorosły komar przeleci około dwóch mil od miejsca rozrodu (jeszcze dalej, jeśli wieje wiatr). Więc weź swoich sąsiadów na pokład!

Szczury: są niepożądanym gościem w twoim domu.  Oprócz tego, że są nieprzyjemne dla oka, szczury przenoszą choroby i stanowią zagrożenie dla zdrowia ludzi, których kochasz.  Mogą również być niezwykle destrukcyjne – przegryzać ściany, izolację i przewody elektryczne. Jeśli chcesz odzyskać swój dom, jedyną opcją jest wymyślenie, jak szybko pozbyć się szczurów raz na zawsze.

Nie martw się jednak - można to zrobić bezpiecznie i skutecznie.

Dokładna inspekcja domu pomoże ci określić rodzaj gryzoni, z którymi masz do czynienia, ich wzorce aktywności, co je sprowadza do twojego domu, a co najważniejsze, jakiego produktu do usuwania gryzoni użyć, aby je wyeliminować.

Pierwszym krokiem do pozbycia się myszy lub szczurów jest ustalenie, z jakim gryzoniem masz do czynienia – i jak duży jest twój problem. Zanim podejmiesz jakiekolwiek kroki w celu opanowania problemu z gryzoniem, sprawdź swój dom, wewnątrz i na zewnątrz. Przeprowadzenie dokładnej inspekcji będzie miało kluczowe znaczenie dla pomocy w podjęciu decyzji, która metoda kontroli jest dla Ciebie odpowiednia.

Inspekcja w poszukiwaniu gryzoni

Za pomocą latarki zbadaj ciemne miejsca, takie jak za urządzeniami oraz w szafkach lub szafach, w których lubią się chować gryzonie. I pamiętaj, aby spojrzeć w górę, w dół i dookoła w poszukiwaniu znaków, w których podróżują gryzonie.

Dobra inspekcja pomoże określić:

Znaki gryzoni

Znaki ostrzegawcze szczurów i myszy obejmują:

Jak stwierdzić, czy masz myszy czy szczury?

Wiesz lub podejrzewasz, że w domu są gryzonie, ale jak możesz stwierdzić, czy masz do czynienia z myszami czy szczurami? Mimo że mają wspólne znaki, użyj ich unikalnych wskaźników, aby dowiedzieć się, jakie gryzonie są obecne. Jest to również ważne, aby znać odpowiednią przynętę lub pułapkę, której użyjesz, aby się ich pozbyć.
 
Wygląd . Szczury są większe od myszy i mają szorstką, czerwoną, brązową, szarą lub czarną sierść (w zależności od odmiany) oraz długi, łuskowaty, pozbawiony sierści ogon. 
 
Myszy mają duże uszy i małe czarne oczy. Mają delikatne futro, które może być czarne, szare lub brązowe, i długi, bezwłosy ogon. Są o wiele mniejsze niż szczury.
 
 Odchody gryzoni są pewnym znakiem, że szczury lub myszy są obecne i wskazują na rodzaj gryzoni, wielkość infestacji i gdzie są najbardziej aktywne.

Nowe odchody są błyszczące i przypominające kit, podczas gdy stare są twarde i kruszące się. Różne rozmiary kału wskazują, że obecne są osobniki młodociane i dorosłe, a wiele odchodów może wskazywać na dużą inwazję. Lokalizacja odchodów wskazuje aktywne obszary, w których należy umieścić przynętę lub pułapki.
 
Zapach moczu . Mocz gryzoni ma silny piżmowy zapach. Przy dużych inwazjach można go łatwo wyczuć.
 
Wygryzione dziury . Wygryzione mysie dziury są małe, wyraźne i mają wielkość dziesięciocentówki. Pogryzione szczurze dziury są duże, wielkości około jednej czwartej, z nierównymi, podartymi krawędziami.
 
Ślady pocierać i gryźć. W miejscach, w których gryzonie przemieszczają się po ścianach, pozostają tłuste ślady. Jeśli ślady tarcia się rozmazują, wiesz, że są świeże. Ślady gryzienia na drewnie wokół domu również są znakiem. Ślady zębów o długości około ⅛ cala są typowe dla szczurów, a małe zadrapania są oznaką myszy.
 
Pasy startowe . Częste ścieżki gryzoni biegną zazwyczaj wzdłuż ścian wewnętrznych, fundamentów budynków, półek, rur, przewodów elektrycznych, kanałów, gałęzi drzew i szyn ogrodzeniowych.
 
Gniazda . Myszy niszczą papier, sznurki i inne giętkie materiały, aby budować swoje gniazda w pomieszczeniach. Szczury norweskie gnieżdżą się na zewnątrz w norach głęboko w ziemi. Szczury dachowe zwykle gniazdują nad ziemią na strychach, drzewach lub gęstej roślinności.
 
Hałasy. Gryzonie prowadzą nocny tryb życia. W nocy często tworzą odgłosy drapania, biegnąc po ścianach i podłogach.
 
Zachowanie zwierzaka . Zwierzęta mają tendencję do zachowywania się niecodziennie, gdy słyszą lub wąchają gryzonie w domu. Mogą wydawać się bardzo czujne, szczekać lub zaczynać drapać miejsca pod lodówkami, kuchenkami lub meblami o niskim prześwicie.

Rozwiązania do zwalczania gryzoni

Zidentyfikowanie właściwego sprawcy gryzoni i zrozumienie ich zachowania może pomóc w wyborze odpowiedniego rozwiązania kontroli gryzoni i zapobiec przyszłym inwazjom. Wiele firm oferuje szereg różnych rozwiązań do zwalczania gryzoni, w tym przynęty i pułapki. Bez względu na to, jaki rodzaj rozwiązania do zwalczania szkodników wybierzesz, zawsze używaj produktów zgodnie z zaleceniami. 

Aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj Jak określić najlepsze metody kontroli gryzoni .

Pułapki . Obecnie na rynku dostępnych jest wiele różnych pułapek, od pułapek zatrzaskowych po pułapki na klej. Pułapki zatrzaskowe są niedrogie, zaprojektowane do szybkiego zabijania gryzoni i łatwe w użyciu. Pułapki klejowe są dobrą opcją do kontrolowania gryzoni, które nie ryzykują trzaskania palcami lub łapami.

Przynęty . Przynęty są łatwym w użyciu i bez bałaganu rozwiązaniem do eliminacji myszy i szczurów. Bloki przynęty zawierają truciznę i są umieszczane w stacji, do której wchodzi gryzoń. Gryzoń, który pogryzie blok z przynętą, opuści stację i ostatecznie umrze w ciągu 1-2 dni. 

Zapobieganie jest kluczem do uniknięcia inwazji pluskiew w twoim domu. Aby zmniejszyć ryzyko inwazji, wykonaj następujące kroki:

Zredukuj miejsca, w których pluskwy mogą się ukryć

Uważaj na to, co wnosisz do domu lub kupujesz

Regularnie sprawdzaj swój dom pod kątem pluskiew

Regularna kontrola jest ważna, aby zapobiec inwazji. Aby dokładnie sprawdzić swój dom, będziesz potrzebować kilku prostych narzędzi:

Sprawdź, pod i obok łóżek, kanap i mebli tapicerowanych. Szukaj czarnych/brązowych plam (zaschnięta krew lub kał), białych plam (jaj – bardzo trudno je zobaczyć) lub żywych lub martwych pluskiew.

Jeśli znajdziesz ślady pluskwy, powinieneś ostrożnie poszerzyć obszar swojej inspekcji. Jeśli masz zwierzaka, sprawdź miejsca, w których śpi również.

Sprawdzanie łóżka pod kątem pluskiew

Powinieneś wyrzucić swoje łóżko, jeśli znajdziesz pluskwy wewnątrz sprężyny pudełkowej lub w miejscach, w których znajdują się dziury lub przetarcia w tkaninie materaca. Plamy te mogą pozwolić pluskwam na składanie jaj w miejscach, do których nie jest łatwo dotrzeć w celu leczenia.

Jeśli wyrzucisz łóżko lub inne zainfekowane przedmioty, zawiń je w folię i zaklej krawędzie, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się pluskiew w drodze do kosza. Umieść na przedmiocie tabliczkę z informacją, że ma plagę pluskwy, aby nikt inny nie zabrał ze sobą problemu do domu.

Sprawdzanie mebli na pluskwy

Jeśli znajdziesz ślady pluskwy, sprawdź również:

Jeśli pluskwy są na ścianach, mogą również ukrywać się w ramkach do zdjęć, oprawach oświetleniowych, czujnikach dymu lub innych elementach naściennych. Pluskwy ukrywające się w lampach sufitowych mogą oznaczać, że wchodzą z pokoju nad twoim.

Jeśli potrzebujesz pomocy w wytępieniu pluskiew, serdecznie zapraszamy do kontaktu z naszą firmą.

1. Patogen

Ludzka anaplazmoza granulocytowa (HGA) jest zakażeniem przenoszonym przez kleszcze, wywoływanym przez bakterię Anaplasma phagocytophilum , małą bakterię infekującą typowo neutrofile przenoszone przez kleszcze Ixodes . Anaplazmoza granulocytowa jest najbardziej rozpowszechnioną infekcją przenoszoną przez kleszcze u zwierząt w Europie . Osobniki są najbardziej zagrożone, gdy kleszcze są aktywne w okresie od wiosny do jesieni.

Pomimo rosnącej częstości występowania Anaplasma phagocytophilum u gospodarzy zwierzęcych, przypadki u ludzi nie są częste, choć prawdopodobnie są one niedoszacowane ze względu na niespecyficzne objawy kliniczne (objawy grypopodobne). Szczepy amerykańskie wykazywały wyższą zachorowalność i śmiertelność (<1%) i do tej pory nie zgłoszono żadnego przypadku śmiertelnego u ludzi w Europie.

2. Cechy kliniczne i następstwa

Czasy inkubacji są różne, wahają się od 5 do 21 dni, przy czym większość przypadków ma miejsce między kwietniem a październikiem. Obraz kliniczny to zwykle ostre niespecyficzne zakażenie gorączkowe (czas trwania 2-11 dni). Spośród zakażonych 70-95% ma gorączkę (>38,5°C), złe samopoczucie, bóle mięśni i bóle głowy, niektórzy mają również bóle stawów, zajęcie wątroby (podwyższone transaminazy wątrobowe), ośrodkowy układ nerwowy (splątanie, problemy neurologiczne), żołądkowo-jelitowe (nudności i wymioty) lub objawy ze strony układu oddechowego (trudności w oddychaniu). Wysypka (rumieniowa, bez świądu) może wystąpić u mniejszości pacjentów. Infekcje śmiertelne występują rzadko, ale infekcja może kumulować się w awarii wielosystemowej. Podejrzenie należy wzbudzić u pacjentów z narażeniem na kleszcze z małopłytkowością i/lub leukopenią. Przypadki były związane z transfuzją krwi zA. phagocytophilum przeżywający tydzień w schłodzonych próbkach krwi.

Infekcja przejściowa może wystąpić przy braku powiązanych objawów klinicznych, w związku z czym przypadki nie zawsze mogą być wykryte. Należy zbadać współzakażenie innymi patogenami przenoszonymi przez kleszcze, szczególnie w przypadkach, gdy wystąpiła wysypka.

Chociaż przypadki nabyte w Europie mają podobny obraz kliniczny obserwowany w USA, przypadki europejskie są ogólnie uważane za łagodniejsze. Istnieją dowody na heterogeniczność szczepów, która może korelować z predylecjami gospodarza i wynikającą z tego patogenezą. Większość europejskich przypadków HGA ma postać łagodnej lub nawet bezobjawowej infekcji, z całkowitym wyzdrowieniem w ciągu 2 tygodni, nawet przy braku specyficznego leczenia (Bakken i Dumler, 2006).

3. Transmisja

Głównym rezerwuarem A. phagocytophilum w Europie jest kleszcz I. ricinus , którego częstość występowania w krajach waha się od 0,5% do 34% , z dużą zmiennością w obrębie krajów i między nimi. W Europie Środkowo-Wschodniej wysoką zmienność chorobowości stwierdzono w różnych krajach, od niskich wartości na Węgrzech i w Republice Mołdawii (0,5%-2,4%), średnich wartości na Słowacji i w Rosji (8%-9%) do wysokich wartości 34 % w Bułgarii. Jednak na tę zmienność mogą mieć wpływ same badania (stosowana metoda, geny docelowe), struktura populacji kleszczy, ponieważ częstsze występowanie bakterii stwierdzono u dorosłych w porównaniu z nimfami (Matei et al. 2015) lub wzorce geograficzne i struktura siedliska. Inne Ixodykleszcze zostały również zamieszane jako nosiciele. W Europie Wschodniej gatunek I. persulcatus został również odnotowany jako istotny wektor (Stuen et al. 2015). Inne gatunki należące do rodzaju Ixodes wydają się być zaangażowane w odrębne podcykle epidemiologiczne (Silaghi et al. 2012).

Choroba rozprzestrzenia się najczęściej poprzez ukąszenie kleszcza. Kleszcz może zarazić się po żerowaniu na zarażonych żywicielach. Szczepy chorobotwórcze dla ludzi mogą być przenoszone na kleszcze przez żywienie konia, psa, przeżuwaczy domowych lub dzikich (niektóre szczepy), jeży i dzików. Zaobserwowano inne sposoby przenoszenia A. phagocytophilum . W USA i Europie opisano przypadki ludzkiej anaplazmozy granulocytarnej po przetoczeniu krwi lub krwinek czerwonych. W USA opisano również transmisję okołoporodową z matki na dziecko.

Grupy ryzyka

Wszystkie osoby narażone na ryzyko pogryzienia przez kleszcze, a w szczególności:

4. Zapobieganie

Obecnie nie jest dostępna żadna licencjonowana szczepionka, więc aby zapobiec zakażeniu, należy podjąć środki ostrożności w celu uniknięcia narażenia na kleszcze (unikać obszarów z wysoką trawą, paprociami itp.) poprzez noszenie odpowiedniej odzieży (tj. , szczególnie kończyny, wsuwaj spodnie do skarpet). Stosowanie środków odstraszających owady (zwłaszcza z DEET lub permetryną) zarówno do skóry, jak i odzieży, częste kontrole skóry pod kątem przyczepionych kleszczy, szczególnie pod koniec dnia (zwłaszcza pachy, pachwiny, nogi, pępek, szyja i głowa; głowa na linii włosów dzieci) należy zachęcać, ponieważ wczesne usunięcie minimalizuje ryzyko przeniesienia zakażenia. Usunięcie polega na uchwyceniu kleszcza jak najbliżej aparatu gębowego za pomocą pęsety lub pęsety, a następnie delikatne wyciągnięcie go prosto, bez ściskania, szarpania i skręcania. Miejsce należy umyć mydłem i wodą, a następnie zastosować środek dezynfekujący skórę (alkohol, jod), jeśli jest dostępny. Nigdy nie należy stosować metod usuwania, które obciążają kleszcza (benzyna, olej lub zapałka), ponieważ pod wpływem stresu kleszcz może uwolnić dużą ilość materiału zawierającego bakterie w miejscu ugryzienia. Usunięty kleszcz należy zawinąć w papier toaletowy za pomocą pęsety i spłukać w toalecie. Więcej szczegółowych informacji można znaleźć na stronie ECDC:https://ecdc.europa.eu/en/disease-vectors/prevention-and-control/protective-measures-ticks

5. Diagnoza

Rozpoznanie anaplazmozy jest zwykle podejrzewane na podstawie objawów klinicznych i wywiadu chorobowego pacjenta, a następnie może być potwierdzone za pomocą specjalistycznych potwierdzających badań laboratoryjnych. Objawy HGA mogą różnić się w zależności od pacjenta i mogą być trudne do odróżnienia od innych chorób. W postawieniu diagnozy pomocne mogą być informacje dotyczące niedawnych ukąszeń kleszczy, narażenia na obszary, w których mogą występować kleszcze, lub historia niedawnych podróży do obszarów, w których HGA występuje endemicznie.

Pracownik służby zdrowia powinien również wziąć pod uwagę wyniki rutynowych badań krwi, takich jak pełna morfologia krwi lub panel chemiczny. Trombocytopenia, leukopenia lub podwyższony poziom enzymów wątrobowych są pomocnymi predyktorami anaplazmozy, ale nie występują u wszystkich pacjentów. Po postawieniu podejrzenia diagnozy na podstawie podejrzenia klinicznego i rozpoczęciu leczenia należy wykonać specjalistyczne badania laboratoryjne w celu potwierdzenia rozpoznania anaplazmozy.  

Złotym standardem serologicznym testem do diagnozowania anaplazmozy jest pośredni test immunofluorescencyjny (IFA) z użyciem antygenu A. phagocytophilum , wykonywany na sparowanych próbkach surowicy w celu wykazania znaczącego (czterokrotnego) wzrostu miana przeciwciał. Pierwsza próbka powinna zostać pobrana w pierwszym tygodniu choroby (i generalnie jest negatywna), a druga 2 do 4 tygodni później. Przeciwciała IgM są mniej specyficzne niż przeciwciała IgG i mają większe prawdopodobieństwo uzyskania wyników fałszywie dodatnich. Same wyniki IgM nie powinny być wykorzystywane do diagnostyki laboratoryjnej.

W ostrej fazie choroby krew pełną można zbadać za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR). Ta metoda jest bardzo czuła na wczesnym etapie, ale szybko traci czułość po odpowiednim podaniu antybiotyków. Ponadto wynik ujemny nie wyklucza rozpoznania, ponieważ sporadyczne poziomy bakteriemii mogą dawać wyniki fałszywie ujemne. W pierwszym tygodniu choroby mikroskopowe badanie rozmazów krwi może ujawnić morule anaplazmyw cytoplazmie białych krwinek, ale tylko u 20% pacjentów. Testy immunoenzymatyczne (EIA) są dostępne w niektórych komercyjnych laboratoriach. Jednak testy EIA są raczej jakościowe niż ilościowe, co oznacza, że ​​dają tylko wynik dodatni/ujemny i są mniej przydatne do pomiaru zmian w mianach przeciwciał pomiędzy parami próbek. Identyfikacja poprzez izolację posiewu nie jest rutynowo dostępna, a rutynowe szpitalne posiewy krwi nie pozwalają na wykrycie A. phagocytophilum .

6. Zarządzanie i leczenie

Nie zaleca się profilaktyki po ukąszeniu kleszcza, nawet w regionach endemicznych. Lekiem z wyboru w leczeniu HGA u dorosłych i dzieci (w tym w wieku poniżej 8 lat) jest doksycyklina i należy ją stosować wyłącznie w przypadku podejrzenia klinicznego. Terapia jest najskuteczniejsza, gdy rozpoczyna się na wczesnym etapie choroby. Doksycyklina jest wysoce skuteczna i nie odnotowano nawrotów po leczeniu. Na ogół następuje szybka odpowiedź na leczenie z wyraźną poprawą kliniczną w ciągu 24 do 72 godzin. Możliwą alternatywą dla pacjentek z alergią na doksycyklinę lub z łagodną chorobą w czasie ciąży jest ryfampicyna. Inne antybiotyki, takie jak chinolony, cefalosporyny, penicyliny i makrolidy, są nieskuteczne (St Clair i Decker, 2012; Bakken i Dumler, 2015; Dumler i Walker, 2015).

Babeszjozę wywołują mikroskopijne pasożyty, które infekują czerwone krwinki i są przenoszone przez niektóre kleszcze. Zwykle ma największe nasilenie w ciepłych miesiącach. Chociaż wiele osób zarażonych Babesią nie ma objawów, dla tych, którzy poddają się skutecznemu leczeniu, dostępne jest leczenie. Babeszjozy można zapobiec, jeśli podejmie się proste kroki w celu zmniejszenia narażenia na kleszcze.

Infekcja Babesia może mieć nasilenie od bezobjawowego do zagrażającego życiu. Infekcję można leczyć i można jej zapobiegać.

Przebieg choroby

Wiele osób zarażonych Babesia microti czuje się dobrze i nie ma żadnych objawów. U niektórych osób pojawiają się niespecyficzne objawy grypopodobne, takie jak gorączka, dreszcze, poty, bóle głowy, bóle ciała, utrata apetytu, nudności lub zmęczenie.

Ponieważ pasożyty Babesia infekują i niszczą czerwone krwinki, babeszjoza może powodować szczególny rodzaj anemii zwanej anemią hemolityczną. Ten rodzaj anemii może prowadzić do żółtaczki (zażółcenia skóry) i ciemnego moczu.

Babeszjoza może być ciężką, zagrażającą życiu chorobą, szczególnie u osób, które:

Powikłania babeszjozy mogą obejmować

Diagnoza

Pasożyty Babesia w czerwonych krwinkach na zabarwionym rozmazie krwi. 

U osób z objawami babeszjozę zwykle diagnozuje się, badając próbki krwi pod mikroskopem i widząc pasożyty Babesia w czerwonych krwinkach.

Aby upewnić się, że diagnoza jest prawidłowa, Twój lekarz może zlecić badanie próbek Twojej krwi w specjalistycznym laboratorium referencyjnym (takim jak CDC lub wydział zdrowia).

Leczenie

Dostępne są skuteczne zabiegi. Osoby, które nie mają żadnych objawów ani oznak babeszjozy, zwykle nie wymagają leczenia.

Przed rozważeniem leczenia, pierwszym krokiem jest upewnienie się, że diagnoza jest prawidłowa.

Aby uzyskać więcej informacji, ludzie powinni porozmawiać ze swoim lekarzem.

Zapobieganie i kontrola

Można podjąć kroki w celu zmniejszenia ryzyka babeszjozy i innych infekcji odkleszczowych. Stosowanie środków zapobiegawczych jest szczególnie ważne dla osób o podwyższonym ryzyku wystąpienia ciężkiej babeszjozy (np. osób, które nie mają śledziony). Unikanie narażenia na siedliska kleszczy jest najlepszą obroną.

Babesia microti jest przenoszona przez kleszcze Ixodes scapularis , które w niektórych regionach i porach roku występują głównie na obszarach zalesionych, zaroślowych lub trawiastych. Nie ma dostępnej szczepionki chroniącej ludzi przed babeszjozą. Jednak ludzie, którzy mieszkają, pracują lub podróżują w obszarach zarażonych kleszczami, mogą podjąć proste kroki, aby chronić się przed ukąszeniami kleszczy i infekcjami przenoszonymi przez kleszcze.

Zastosuj repelenty jako środek ochronny, aby zmniejszyć ryzyko babeszjozy.

Podczas aktywności na świeżym powietrzu w siedliskach kleszczy należy podjąć środki ostrożności, aby kleszcze nie dotykały skóry.

Po zajęciach na świeżym powietrzu przeprowadzaj codzienne kontrole kleszczy i niezwłocznie usuwaj wszelkie znalezione kleszcze. Bardzo ważna jest dokładna, codzienna kontrola kleszczy. W I scapularis nimfy, które zazwyczaj rozprzestrzeniania B. microti są tak małe (o wielkości ziarna maku), które są z łatwością pominięte. Ale zwykle muszą pozostać przywiązane do osoby przez ponad 36-48 godzin, aby móc przenieść pasożyta.

Na odwrocie pensa pokazany jest tu kleszcz Ixodes scapularis w stadium nimfalnym (mniej więcej wielkości ziarenka maku). Źródło: G. Hickling, Uniwersytet Tennessee.

Jak najszybciej usuń kleszcze przyczepione do skóry, najlepiej za pomocą ostro zakończonej pęsety. Chwyć części gębowe kleszcza blisko skóry i powoli wyciągnij kleszcza (ze stałym naciskiem na zewnątrz), aż kleszcz puści.

Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna (CCHF) jest spowodowana zakażeniem wirusem przenoszonym przez kleszcze . Choroba została po raz pierwszy scharakteryzowana na Krymie w 1944 roku i nazwana Krymską gorączką krwotoczną. Została później uznana w 1969 roku za przyczynę choroby w Kongo, co dało obecną nazwę choroby.

Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna występuje w Europie Wschodniej, szczególnie w byłym Związku Radzieckim, w całym basenie Morza Śródziemnego, w północno-zachodnich Chinach, Azji Środkowej, południowej Europie, Afryce, na Bliskim Wschodzie i na subkontynencie indyjskim. Niestety, w Polsce również zdiagnozowano przypadki tej choroby.

Transmisja

Kleszcze twarde zwłaszcza z rodzaju Hyalomma , są zarówno rezerwuarem, jak i wektorem wirusa CCHF. Liczne zwierzęta dzikie i domowe, takie jak bydło, kozy, owce i zające, służą jako żywiciele namnażające się dla wirusa. Przenoszenie na ludzi następuje poprzez kontakt z zakażonymi kleszczami lub krwią zwierzęcą. CCHF może przenosić się z jednego zakażonego człowieka na drugiego poprzez kontakt z zakaźną krwią lub płynami ustrojowymi. Udokumentowane rozprzestrzenianie się CCHF miało również miejsce w szpitalach z powodu niewłaściwej sterylizacji sprzętu medycznego, ponownego użycia igieł iniekcyjnych i zanieczyszczenia materiałów medycznych.

Symptomy i objawy

Początek CCHF jest nagły, z początkowymi oznakami i objawami obejmującymi ból głowy, wysoką gorączkę, ból pleców, ból stawów, ból brzucha i wymioty. Częste są zaczerwienione oczy, zaczerwieniona twarz, czerwone gardło i wybroczyny (czerwone plamki) na podniebieniu. Objawy mogą również obejmować żółtaczkę, aw ciężkich przypadkach zmiany nastroju i percepcji sensorycznej.

W miarę postępu choroby można zaobserwować duże obszary ciężkich siniaków, ciężkie krwawienia z nosa i niekontrolowane krwawienia w miejscach wstrzyknięć, zaczynające się około czwartego dnia choroby i trwające około dwóch tygodni. W udokumentowanych wybuchach epidemii CCHF śmiertelność wśród hospitalizowanych pacjentów wahała się od 9% do nawet 50%.

Długoterminowe skutki zakażenia CCHF nie zostały wystarczająco dobrze zbadane u osób, które przeżyły, aby określić, czy istnieją określone powikłania. Jednak powrót do zdrowia jest powolny.

Diagnoza

Testy laboratoryjne stosowane do diagnozowania CCHF obejmują test immunoenzymatyczny wychwytujący antygen (ELISA), reakcję łańcuchową polimerazy w czasie rzeczywistym (RT-PCR), próby izolacji wirusa i wykrywanie przeciwciał metodą ELISA (IgG i IgM). Diagnozę laboratoryjną pacjenta z wywiadem klinicznym zgodnym z CCHF można przeprowadzić w ostrej fazie choroby, stosując kombinację wykrywania antygenu wirusowego (ELISA antygen capture), sekwencji wirusowego RNA (RT-PCR) we krwi lub w tkankach pobranych z przypadku śmiertelnego i izolacji wirusa. Barwienie immunohistochemiczne może również wykazywać obecność antygenu wirusowego w tkankach utrwalonych w formalinie. Później w przebiegu choroby, u osób, które przeżyły, we krwi można znaleźć przeciwciała. Ale antygen, wirusowy RNA i wirus nie są już obecne i wykrywalne.

Leczenie

Leczenie CCHF jest przede wszystkim wspomagające. Opieka powinna obejmować szczególną uwagę na równowagę płynów i korektę zaburzeń elektrolitowych, utlenowanie i wspomaganie hemodynamiczne oraz odpowiednie leczenie wtórnych infekcji. Wirus jest wrażliwy na lek przeciwwirusowy rybawirynę. Podobno był stosowany w leczeniu pacjentów z CCHF z pewnymi korzyściami.

Zapobieganie

Pracownicy rolni i inne osoby pracujące ze zwierzętami powinni używać środków odstraszających owady na odsłoniętej skórze i odzieży. Repelenty owadów zawierające DEET (N,N-dietylo-m-toluamid) są najskuteczniejsze w odstraszaniu kleszczy. Zaleca się noszenie rękawic i innej odzieży ochronnej. Osoby powinny również unikać kontaktu z krwią i płynami ustrojowymi zwierząt gospodarskich lub ludzi wykazujących objawy infekcji. Ważne jest, aby pracownicy służby zdrowia stosowali odpowiednie środki ostrożności w zakresie kontroli zakażeń, aby zapobiec narażeniu zawodowemu.

Opracowano inaktywowaną szczepionkę pochodzącą z mózgu myszy przeciwko CCHF, która jest stosowana na niewielką skalę w Europie Wschodniej. Jednak obecnie nie ma bezpiecznej i skutecznej szczepionki do stosowania u ludzi. Potrzebne są dalsze badania, aby opracować te potencjalne szczepionki, a także określić skuteczność różnych opcji leczenia, w tym rybawiryny i innych leków przeciwwirusowych

Ludzka erlichioza monocytowa jest rzadką chorobą zakaźną należącą do grupy chorób znanych jako ludzka erlichioza. Choroby te wywoływane są przez bakterie należące do rodziny „Ehrlichia”. Zidentyfikowano kilka form ludzkiej erlichiozy, w tym ludzką erlichiozę monocytową, gorączkę Sennetsu i ludzką erlichiozę granulocytarną. Chociaż spowodowane przez różne szczepy bakterii Ehrlichia, zaburzenia charakteryzują się podobnymi objawami.

Objawy ludzkiej erlichiozy monocytowej mogą obejmować nagłą wysoką gorączkę, bóle głowy, bóle mięśni (mialgia), dreszcze oraz ogólne uczucie osłabienia i zmęczenia (złe samopoczucie) w ciągu kilku tygodni po początkowym zakażeniu. Ponadto w wielu przypadkach wyniki badań laboratoryjnych mogą wskazywać na nieprawidłowo małą liczbę krążących płytek krwi (małopłytkowość), zmniejszenie liczby białych krwinek (leukopenia) i nieprawidłowy wzrost poziomu niektórych enzymów wątrobowych (transaminaz wątrobowych). U niektórych osób objawy mogą obejmować nudności, wymioty, biegunkę, utratę masy ciała i/lub splątanie. Jeśli LEM nie jest leczone, w niektórych przypadkach mogą rozwinąć się objawy zagrażające życiu, takie jak niewydolność nerek i niewydolność oddechowa. Ludzka erlichioza monocytowa jest wywoływana przez bakterię Ehrlichia chaffeensis (lub E. chaffeensis).

Oznaki i objawy

Ludzka erlichioza monocytowa (LEM) była pierwszą postacią zakażenia ludzką erlichiadą rozpoznaną na Świecie. Początek objawów zwykle występuje około trzech tygodni po ukąszeniu osobnika przez kleszcza przenoszącego bakterię Ehrlichia chaffeensis. Objawy mogą początkowo obejmować gorączkę, dreszcze, bóle głowy, bóle mięśni (bóle mięśni) oraz ogólne uczucie osłabienia i zmęczenia (złe samopoczucie). W niektórych przypadkach na skórze może pojawić się wysypka. Objawy mogą następnie postępować i obejmować nudności, wymioty, utratę apetytu (anoreksję) i/lub utratę masy ciała. Niektóre dotknięte chorobą osoby mogą również odczuwać kaszel, biegunkę, ból gardła (zapalenie gardła) i ból w okolicy brzucha.

W większości przypadków LEM występuje również nieprawidłowy spadek liczby białych krwinek (leukopenia), mała liczba krążących płytek krwi (małopłytkowość) i/lub nieprawidłowy wzrost poziomu niektórych enzymów wątrobowych (transaminaz wątrobowych). Niektóre dotknięte chorobą osoby mogą również doświadczyć zapalenia wątroby (zapalenie wątroby).

W niektórych ciężkich przypadkach ludzkiej erlichiozy monocytowej, jeśli nie jest stosowane odpowiednie leczenie, objawy mogą obejmować duszność, zaburzenia zdolności krwi do prawidłowego krzepnięcia (koagulopatia), potencjalnie prowadzące do krwawienia z przewodu pokarmowego; i/lub nieprawidłowości neurologiczne spowodowane zajęciem mózgu i rdzenia kręgowego (ośrodkowego układu nerwowego [OUN]). Osoby dotknięte chorobą z zajęciem OUN mogą rozwinąć nieprawidłowe zmiany tkanek w mózgu, doświadczyć zapalenia błon ochronnych pokrywających mózg i rdzeń kręgowy (zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych) i/lub mieć nieprawidłowości w płynie otaczającym mózg i rdzeń kręgowy (płyn mózgowo-rdzeniowy). Objawy neurologiczne mogą obejmować splątanie, nieprawidłową wrażliwość na światło (światłowstręt), sztywność karku, epizody niekontrolowanych zaburzeń elektrycznych w mózgu (drgawki) i (lub) śpiączka. Dodatkowe nieprawidłowości neurologiczne mogą obejmować przesadne reakcje odruchowe (hiperrefleksja), zaburzenia koordynacji ruchów dowolnych (ataksja) i/lub utratę niektórych funkcji motorycznych w okolicy twarzy z powodu upośledzenia jednej lub więcej z 12 par nerwów wychodzących z mózgu ( porażenie nerwu czaszkowego). W ciężkich przypadkach, jeśli HME nie jest leczone, mogą wystąpić zagrażające życiu powikłania, takie jak niewydolność nerek i/lub oddechowa. i/lub utrata niektórych funkcji motorycznych w obszarze twarzy z powodu upośledzenia jednej lub więcej z 12 par nerwów mózgowych (porażenie nerwów czaszkowych). W ciężkich przypadkach, jeśli HME nie jest leczone, mogą wystąpić zagrażające życiu powikłania, takie jak niewydolność nerek i/lub oddechowa. i/lub utrata niektórych funkcji motorycznych w obszarze twarzy z powodu upośledzenia jednej lub więcej z 12 par nerwów mózgowych (porażenie nerwów czaszkowych). W ciężkich przypadkach, jeśli HME nie jest leczone, mogą wystąpić zagrażające życiu powikłania, takie jak niewydolność nerek i/lub oddechowa.

Niektóre osoby dotknięte chorobą mogą mieć łagodniejszą postać ludzkiej erlichiozy monocytowej, doświadczając tylko niektórych objawów typowo związanych z zaburzeniem. Takie objawy mogą obejmować bóle mięśni (bóle mięśni), bóle stawów (bóle stawów), bóle głowy i/lub utratę apetytu (anoreksja). Ponadto uważa się, że niektóre osoby dotknięte HME mogą nie wykazywać wyraźnych objawów (bezobjawowych).

Przyczyny

Ludzka erlichioza, w tym ludzka erlichioza monocytowa , wywoływana jest przez bakterie należące do rodziny „Ehrlichia”. Są uważane za bakterie „gram-ujemne”. Bakterie można uznać za „gram-ujemne” lub „gram-dodatnie”, w zależności od wyników „barwienia Grama”, metody testowania, w której bakterie są barwione różnymi roztworami, aby pomóc w identyfikacji i klasyfikacji bakterii. Takie barwienie może być niezbędne do identyfikacji konkretnej bakterii odpowiedzialnej za zaburzenie zakaźne i określenia odpowiedniego, skutecznego leczenia.

W większości przypadków uważa się, że infekcja Human Ehrlichial jest wynikiem ugryzienia przez kleszcza. Niektóre rodzaje kleszczy służą jako „wektory”, przenoszące bakterie Ehrlichia na ludzi. Wektorem jest każdy organizm, który jest zakażony określonym czynnikiem chorobotwórczym (np. bakterią lub wirusem), przenosi go, a następnie przenosi do innego organizmu, który może następnie zostać zakażony danym czynnikiem chorobotwórczym.

Ludzka erlichioza monocytowa jest wywoływana przez bakterię o nazwie Ehrlichia chaffeensis (lub E. chaffeensis). E. chaffeensis jest przenoszona przez wektory kleszczowe, takie jak kleszcz Lone Star (Amblyomma americanum) i amerykański kleszcz psi (Dermacentor variabilis). Skład genetyczny E. chaffeensis jest blisko spokrewniony z dwoma innymi typami bakterii Ehrlichia, tj. Ehrlichia canis i Ehrlichia ewingii. Wiadomo, że obie te bakterie Ehrlichial powodują Ehrlichiosis u psów. Ponadto stwierdzono, że bakteria E.ewingii powoduje nowo rozpoznaną postać ludzkiej erlichiozy.

W ludzkiej monocytowej erlichiozie bakteria Ehrlichial (E. chaffeensis) rozprzestrzenia się przez naczynia krwionośne i limfatyczne. Limfa, płyn ustrojowy, zawiera komórki, które pomagają zwalczać infekcje. E. chaffeensis atakuje następnie pewne komórki (monocyty i makrofagi), które odgrywają zasadniczą rolę w układzie odpornościowym organizmu, pochłaniając i trawiąc mikroorganizmy (fagocytoza), takie jak bakterie i inne obce materiały. Inwazyjne bakterie Ehrlichial rosną w jamach związanych z błoną (wakuolach) w monocytach i makrofagach we krwi i niektórych tkankach ciała (np. szpik kostny, węzły chłonne, wątroba, śledziona, nerki, płuca i płyn otaczający mózg i rdzeń kręgowy przewód [płyn mózgowo-rdzeniowy]).

Dotknięte populacje

Infekcja HME najczęściej występuje na obszarach wiejskich w maju, czerwcu i lipcu. Teoretycznie choroba ta dotyka mężczyzn i kobiety w równej liczbie. Jednak w obserwowanych przypadkach około 80 procent dotkniętych chorobą osób to mężczyźni, a około 20 procent to kobiety. Zakażenie występuje zwykle, gdy osoby uczestniczą w zajęciach rekreacyjnych lub zawodowych, które narażają je na obecność kleszczy.

Diagnoza

Ludzka erlichioza monocytowa może być zdiagnozowana na podstawie dokładnej oceny klinicznej, charakterystycznych wyników i specjalistycznych testów laboratoryjnych. Badania krwi mogą ujawnić wyniki często związane z ludzkimi erlichiozami, takie jak nieprawidłowo niski poziom płytek krwi (małopłytkowość), niski poziom niektórych białych krwinek (leukopenia) i/lub podwyższony poziom niektórych enzymów wątrobowych (takich jak aminotransferaza asparaginianowa [AST ] i aminotransferaza alaninowa [ALT]). W niektórych przypadkach badania laboratoryjne mogą ujawnić nieprawidłowości płynu mózgowo-rdzeniowego. Ponadto zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej mogą ujawnić nieprawidłowości w płucach (np. nacieki w płucach, zwiększony płyn w płucach).

Badanie rozmazów krwi pod mikroskopem wykorzystującym wiązkę elektronów (mikroskopia elektronowa) może ujawnić skupiska bakterii w jamach błonowych (wakuolach) w niektórych komórkach (np. monocytach); jednak takie skupiska mogą nie być widoczne na wczesnym etapie infekcji. W niektórych przypadkach można następnie przeprowadzić dodatkowe specjalistyczne badania laboratoryjne, aby pomóc w ustaleniu i/lub potwierdzeniu diagnozy określonej infekcji bakteryjnej.

Specjalistyczne testy laboratoryjne mogą obejmować pośrednie testy immunofluorescencyjne (IFA) przeprowadzane na płynnej części krwi osoby dotkniętej chorobą (surowicy). Przeciwciała, które są białkami wytwarzanymi przez niektóre białe krwinki, pomagają organizmowi zwalczać toksyny i atakujące mikroorganizmy. W pośrednich testach immunofluorescencyjnych ludzkie przeciwciała są znakowane specjalnymi barwnikami fluorescencyjnymi i używany jest mikroskop ze światłem ultrafioletowym, co umożliwia naukowcom obserwację odpowiedzi przeciwciał na określone mikroorganizmy.

Testy IFA były używane do potwierdzania diagnozy wszystkich znanych typów infekcji Human Ehrlichial. Jednak w przypadku ludzkiej monocytowej erlichiozy (HME) bakteria odpowiedzialna za zakażenie (Ehrlichia chaffeensis) nie została scharakteryzowana i zidentyfikowana (wyizolowana) do 1991 roku. Dlatego przez wiele lat infekcję HME diagnozowano na podstawie obserwacji odpowiedzi przeciwciał we krwi pacjenta serum do bakterii odpowiedzialnej za psią erlichiozę, Ehrlichia canis, bakterię bardzo podobną genetycznie do E. chaffeensis. Od czasu wyizolowania E. chaffeensis w 1991 r. przypadki HME zostały potwierdzone przez testy IFA, które mierzą odpowiedź przeciwciał na samą E. chaffeensis lub blisko spokrewnione E. canis.

Mierzalny diagnostyczny wzrost odpowiedzi przeciwciał na bakterie Ehrlichia może wystąpić dopiero po około trzech tygodniach od wystąpienia ludzkiej erlichiozy monocytowej. W rezultacie początkowe wyniki IFA w surowicy krwi mogą w niektórych przypadkach być ujemne. Dlatego w niektórych przypadkach można zastosować bardziej czułe techniki testowania, które mogą pomóc w ustaleniu wczesnej diagnozy.

Jednym z takich procesów, zwanym reakcją łańcuchową polimerazy (PCR), jest technika laboratoryjna, w której sekwencje DNA (zawierające informację genetyczną organizmu) mogą być szybko kopiowane w kółko. Umożliwia to dokładną analizę DNA, pomagając w identyfikacji danego organizmu. PCR przeprowadzony na niektórych bakteryjnych sekwencjach DNA uzyskanych z próbek krwi pacjentów może potwierdzić zakażenie ludzkim Ehrlichial określonym szczepem Ehrlichia. Do ustalenia wczesnej diagnozy zakażenia ludzkiego Ehrlichial w niektórych przypadkach HME zastosowano metodę PCR.

Informacje zawarte w literaturze medycznej wskazują, że ponieważ może być trudno odróżnić infekcję ludzką, taką jak ludzka erlichioza monocytowa, od innych chorób, które również charakteryzują się wysoką gorączką (choroby gorączkowe), erlichioza powinna być brana pod uwagę u każdego pacjenta z wysoką gorączką. , małopłytkowość i leukopenia, która niedawno została narażona na kleszcze. Ponadto chorobę należy rozważyć u osób z wysoką gorączką, silnym bólem głowy i objawami neurologicznymi, szczególnie na obszarach, na których występuje zakażenie HME oraz w szczytowych okresach występowania takiego zakażenia.

W przypadku podejrzenia LEM nie należy opóźniać leczenia do momentu potwierdzenia rozpoznania za pomocą testów IFA, ponieważ dodatnia odpowiedź przeciwciał może wystąpić dopiero kilka tygodni po początkowym zakażeniu. Terapię należy rozpocząć jak najszybciej po wystąpieniu objawów.

Terapie standardowe

Leczenie

Leczenie ludzkiej erlichiozy monocytowej zwykle obejmuje standardowe dawki antybiotyków tetracyklinowych. Alternatywnie można zastosować terapię doksycykliną. W ciężkich przypadkach zakażenia HME może być konieczna hospitalizacja. Inne leczenie jest objawowe i podtrzymujące.

Zapobieganie

Osoby na obszarach geograficznych, które są narażone na kontakt z wektorami kleszczy w przypadku zakażenia Ehrlichial, powinny rozważyć podjęcie pewnych kroków w celu zapobiegania zakażeniu. Takie kroki powinny obejmować noszenie koszul z długimi rękawami, długich spodni i czapek; noszenie jasnych ubrań, aby kleszcze były bardziej widoczne; używanie środków odstraszających owady; i dokładnie sprawdzaj ich ubrania i skórę (zwłaszcza skórę głowy i kark) po przebywaniu na polach lub obszarach zalesionych.

Terapie badawcze

Wstępne badania laboratoryjne (in vitro) wykazały, że bakteria wywołująca ludzką erlichiozę monocytową (E. chaffeensis) może być wrażliwa na lek przeciwbakteryjny rifampinę. Potrzebne są dalsze badania, aby ustalić, czy ryfampicyna byłaby bezpieczną, skuteczną terapią w leczeniu HME.

Prowadzone są badania mające na celu określenie geograficznego rozmieszczenia różnych form infekcji ludzkiej Ehrlichial; zbadać, czy infekcja jednym szczepem bakterii Ehrlichia może skutkować odpornością na inne szczepy; i określić częstość występowania infekcji Human Ehrlichial wśród osób, które nie wykazują wyraźnych objawów (infekcja bezobjawowa).

Anaplazmoza to choroba wywoływana przez bakterię Anaplasma phagocytophilum . Bakterie te są przenoszone na ludzi przez ukąszenia kleszczy, rzadziej przez transfuzję krwi.

Osoby z anaplazmozą często mają gorączkę, ból głowy, dreszcze i bóle mięśni. Doksycyklina jest lekiem dla dorosłych i dzieci w każdym wieku z anaplazmozą.

Anaplazmoza to choroba przenoszona przez kleszcze, wywoływana przez bakterię Anaplasma phagocytophilum.

Objawy i symptomy

Oznaki i objawy anaplazmozy zwykle pojawiają się w ciągu 1-2 tygodni po ukąszeniu zakażonego kleszcza. Ukąszenia kleszczy są zwykle bezbolesne, a wiele osób nie pamięta ugryzienia.

Wczesna choroba

Wczesne oznaki i objawy (dni 1-5) są zwykle łagodne lub umiarkowane i mogą obejmować:

Późna choroba

Niekiedy, jeśli leczenie jest opóźnione lub jeśli występują inne schorzenia, anaplazmoza może spowodować ciężką chorobę. Szybkie leczenie może zmniejszyć ryzyko rozwoju ciężkiej choroby.

Oznaki i objawy ciężkiej (późnej fazy) choroby mogą obejmować:

Czynniki ryzyka ciężkiej choroby:

Diagnoza i testowanie

Zapobieganie

Narażenie na kleszcze może występować przez cały rok, ale kleszcze są najbardziej aktywne w cieplejszych miesiącach (kwiecień-wrzesień). Dowiedz się, które kleszcze występują najczęściej w Twojej okolicy .

Zanim wyjdziesz na zewnątrz

Po wejściu do domu

Sprawdź swoją odzież pod kątem kleszczy. Kleszcze można wnosić do domu na ubraniu. Wszelkie znalezione kleszcze należy usunąć. Suszyć ubrania w suszarce na wysokiej temperaturze przez 10 minut, aby zabić kleszcze na suchej odzieży po wejściu do domu. Jeśli ubrania są wilgotne, może być potrzebny dodatkowy czas. Jeśli ubrania wymagają uprzedniego prania, zalecana jest gorąca woda. Zimna i średniotemperaturowa woda nie zabije kleszczy.

Zbadaj sprzęt i zwierzęta. Kleszcze mogą pojawić się w domu na ubraniu i zwierzętach domowych, a później przyczepiać się do człowieka, więc uważnie przyjrzyj się zwierzętom, płaszczom i plecakom.

Prysznic zaraz po powrocie z zewnątrz. Wykazano, że prysznic w ciągu dwóch godzin od wejścia do domu zmniejsza ryzyko zachorowania na boreliozę i może być skuteczny w zmniejszaniu ryzyka innych chorób przenoszonych przez kleszcze. Prysznic może pomóc zmyć nieprzyczepione kleszcze i jest to dobra okazja do sprawdzenia kleszczy.

Sprawdź swoje ciało pod kątem kleszczy po przebywaniu na świeżym powietrzu . Przeprowadź pełną kontrolę ciała po powrocie z obszarów potencjalnie zarażonych kleszczami, w tym z własnego podwórka. Użyj ręcznego lub pełnowymiarowego lustra, aby zobaczyć wszystkie części swojego ciała. Sprawdź te części ciała i ciała dziecka pod kątem kleszczy:

Niestety, wraz z rozwojem miast i aglomeracji w Polsce wzrasta ilość szczurów. Pojawiają się wszędzie tam, gdzie jest stały dostęp do pożywienia. Coraz więcej osób i miast, decyduje się na kompleksową deratyzację. Mało kto, zdaje sobie sprawę, że szczury przez kanalizację mogą dotrzeć nawet na 10. piętro budynku!

Głównym miejscem przebywania szczurów są przede wszystkim stare instalacje kanalizacyjne np. w kamienicach. Niestety, jeśli gryzoni jest coraz więcej, jest większa presja, by zdobywać nowe przestrzenie i mogą one wychodzić w mieszkaniach, np. przez przegryzienie rury kanalizacyjnej lub co gorsza bezpośrednio z WC!

Skrajne ale wcale nie niemożliwe przypadki to wyjście szczura z toalety na 10. piętrze - czasami w momencie z niej korzystania. Nie trzeba więc przekonywać, że deratyzacja ma sens i coraz częściej powinna być stosowana kompleksowo w budynkach mieszkalnych.

Jak się okazuje, sytuacja taka może się zdarzyć jeśli szczury będą miały komfortowe warunki tj. instalacja kanalizacyjna jest przestarzała złożona z żeliwa. Z czasem żeliwo zarasta, tworzy się swego rodzaju drabinka, po której gryzonie swobodnie mogą poruszać się w pionie. Tak więc oprócz kompleksowej deratyzacji, działaniem naprawczym w celu uniknięcia inwazji szczurów w przyszłości powinna być wymiana pionów kanalizacyjnych na plastikowe.

Deratyzacja zgodna z prawem

Deratyzacja, która polegała na wyłożeniu trutki na plastikowe tace, znana jeszcze całkiem niedawno z naszych piwnic, jest w tym momencie nielegalna. Prawo mówi, że przy deratyzacji powinny być zastosowane urządzenia zabezpieczone przed manipulowaniem, przytwierdzone do podłoża. Najczęściej stosowane są stacje deratyzacyjne, które mogą służyć przez lata. O ile nikt ich nie zniszczy. Przypomnijmy, że szczur może osiągnąć maksymalną długość 30 cm.

Szczury - realne niebezpieczeństwo

Szczury stanowią realne niebezpieczeństwo dla ludzi i innych zwierząt. Stwarzają zagrożenie mikrobiologiczne - mogą np. zanieczyszczać żywność, przenoszą też groźne choroby. Czerwona, salmonelloza czy włośnica to najpopularniejsze z nich. W sytuacji niebezpieczeństwa mogą zaatakować i ugryźć. Wysokie skoki i możliwość szybkiego ugryzienia jest naprawdę niebezpieczna. Jeśli doznamy ugryzienia, niezwłocznie udajmy się do szpitala - tam otrzymamy zastrzyki oraz ewentualne skierowanie na dalsze badania.

Trojszyki to szkodniki, które atakują produkty spożywcze. W ich przypadku chodzi o wszelkiego rodzaju produkty mączne. Jak wyglądają? Gdzie ich szukać? Jak pozbyć się ich z domu?

Trojszyk jak wygląda?

Trojszyki zaliczane są do rodziny chrząszczy, tak zwanych czarnychowatych. Kolor szkodników to czerwono-brązowy. Długość ich ciała waha się pomiędzy 3-4 mm. Na grzbiecie widoczne są pojedyncze wgłębienia. Samica potrafi znieść do 450 jaj w miejscach wcześniej uszkodzonych przez inne owady. Najczęściej spotykamy je w kaszy, mące, otrębach czy płatkach.

Gdzie szukać Trojszyków w domu?

Jeśli chcemy znaleźć trojszyki w naszym domu, szukajmy ich przede wszystkim w ciepłych miejscach tam, gdzie przechowujemy żywność. z jednej strony, jego głównym zainteresowaniem są zepsute przetwory mączne, co jednak nie oznacza, że nie znajdziemy go w innych miejscach. Orzechy, czekolada, suszone owoce, przyprawy, nasiona czy ziarna zbóż - to również miejsca, gdzie możemy go zidentyfikować. W warunkach sprzyjających rozwojowi, larwa rozwija się przez 20-35 dni, co może dać 4-5 pokoleń w trakcie jednego roku. Trojszyki żyją około trzech lat, żywią się jajami i poczwarkami własnego gatunku, a także nieruchomymi stadiami rozwojowymi innych gatunków owadów.

Czy Trojszyki są szkodliwe?

Samice Trojszyków składają jaja bezpośrednio do pokarmu, więc niestety automatycznie go zanieczyszczają. Co ciekawe, wśród trojszyków żerują zarówno osoby dorosłe jak i larwy, przez co ubytki w pokarmie są znaczne, a dodatkowo są zanieczyszczane wydzielinami i martwymi osobnikami. Trojszyki w momencie poszukiwania pokarmu są w stanie uszkodzić wszelkie opakowania papierowe czy foliowe.

Poprzez zanieczyszczenie pokarmu zagrożone jest zdrowie człowieka i zwierząt. Niektóre białka są alergogenne. Pozostałości martwych owadów mogą także podrażniać skórę. Również wedle badań mogą mieć działanie kancerogenne i mutogenne.

Jak pozbyć się Trojszyków?

Trojszyki to owady pochodzące z klimatu tropikalnego. Zniwelowanie ciepła pozwala więc na ich ograniczenie. Aby się go pozbyć należy użyć niskich temperatur. W temperaturze 7 stopni cejsjusza wszystkie osobniki giną w ciągu 25 dni. Przy 0 stopniach dorosłe chrząszcze padają już po kilku dniach. Co ważne, w przypadku temperatur poniżej 13 stopni, samice nie składają jaj, więc możemy ograniczyć lub całkowicie uniemożliwić dalsze rozmnażanie.

Niwelowanie i tępienie Trojszyków wspomaga częste wietrzenie kuchni, spiżarni i innych miejsc, gdzie przechowujemy żywność. Niestety te owady są dość sprytne i mogą chować się w przypodłogowych listwach. Aby skutecznie je zwalczać, musimy regularnie przeglądać zapasy żywności i utylizować te, które zostały zaatakowane przez szkodniki.

Pamiętajmy również, by już przy zakupie sprawdzić stan opakowania, aby nie przynieść owadów do domu samemu.

Logotyp Opryski 4 You

Wszystkie prawa zastrzeżone – Opryski4You.pl
Używanie i kopiowanie treści i zdjęć bez zgody właściciela jest ZABRONIONE i grozi skutkami prawnymi.
Opieka i pozycjonowanie: IT AGENCJA | STRONY WWW WARSZAWA

Polecamy: Verido.pl