Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna (CCHF) jest spowodowana zakażeniem wirusem przenoszonym przez kleszcze . Choroba została po raz pierwszy scharakteryzowana na Krymie w 1944 roku i nazwana Krymską gorączką krwotoczną. Została później uznana w 1969 roku za przyczynę choroby w Kongo, co dało obecną nazwę choroby.

Krymsko-kongijska gorączka krwotoczna występuje w Europie Wschodniej, szczególnie w byłym Związku Radzieckim, w całym basenie Morza Śródziemnego, w północno-zachodnich Chinach, Azji Środkowej, południowej Europie, Afryce, na Bliskim Wschodzie i na subkontynencie indyjskim. Niestety, w Polsce również zdiagnozowano przypadki tej choroby.

Transmisja

Kleszcze twarde zwłaszcza z rodzaju Hyalomma , są zarówno rezerwuarem, jak i wektorem wirusa CCHF. Liczne zwierzęta dzikie i domowe, takie jak bydło, kozy, owce i zające, służą jako żywiciele namnażające się dla wirusa. Przenoszenie na ludzi następuje poprzez kontakt z zakażonymi kleszczami lub krwią zwierzęcą. CCHF może przenosić się z jednego zakażonego człowieka na drugiego poprzez kontakt z zakaźną krwią lub płynami ustrojowymi. Udokumentowane rozprzestrzenianie się CCHF miało również miejsce w szpitalach z powodu niewłaściwej sterylizacji sprzętu medycznego, ponownego użycia igieł iniekcyjnych i zanieczyszczenia materiałów medycznych.

Symptomy i objawy

Początek CCHF jest nagły, z początkowymi oznakami i objawami obejmującymi ból głowy, wysoką gorączkę, ból pleców, ból stawów, ból brzucha i wymioty. Częste są zaczerwienione oczy, zaczerwieniona twarz, czerwone gardło i wybroczyny (czerwone plamki) na podniebieniu. Objawy mogą również obejmować żółtaczkę, aw ciężkich przypadkach zmiany nastroju i percepcji sensorycznej.

W miarę postępu choroby można zaobserwować duże obszary ciężkich siniaków, ciężkie krwawienia z nosa i niekontrolowane krwawienia w miejscach wstrzyknięć, zaczynające się około czwartego dnia choroby i trwające około dwóch tygodni. W udokumentowanych wybuchach epidemii CCHF śmiertelność wśród hospitalizowanych pacjentów wahała się od 9% do nawet 50%.

Długoterminowe skutki zakażenia CCHF nie zostały wystarczająco dobrze zbadane u osób, które przeżyły, aby określić, czy istnieją określone powikłania. Jednak powrót do zdrowia jest powolny.

Diagnoza

Testy laboratoryjne stosowane do diagnozowania CCHF obejmują test immunoenzymatyczny wychwytujący antygen (ELISA), reakcję łańcuchową polimerazy w czasie rzeczywistym (RT-PCR), próby izolacji wirusa i wykrywanie przeciwciał metodą ELISA (IgG i IgM). Diagnozę laboratoryjną pacjenta z wywiadem klinicznym zgodnym z CCHF można przeprowadzić w ostrej fazie choroby, stosując kombinację wykrywania antygenu wirusowego (ELISA antygen capture), sekwencji wirusowego RNA (RT-PCR) we krwi lub w tkankach pobranych z przypadku śmiertelnego i izolacji wirusa. Barwienie immunohistochemiczne może również wykazywać obecność antygenu wirusowego w tkankach utrwalonych w formalinie. Później w przebiegu choroby, u osób, które przeżyły, we krwi można znaleźć przeciwciała. Ale antygen, wirusowy RNA i wirus nie są już obecne i wykrywalne.

Leczenie

Leczenie CCHF jest przede wszystkim wspomagające. Opieka powinna obejmować szczególną uwagę na równowagę płynów i korektę zaburzeń elektrolitowych, utlenowanie i wspomaganie hemodynamiczne oraz odpowiednie leczenie wtórnych infekcji. Wirus jest wrażliwy na lek przeciwwirusowy rybawirynę. Podobno był stosowany w leczeniu pacjentów z CCHF z pewnymi korzyściami.

Zapobieganie

Pracownicy rolni i inne osoby pracujące ze zwierzętami powinni używać środków odstraszających owady na odsłoniętej skórze i odzieży. Repelenty owadów zawierające DEET (N,N-dietylo-m-toluamid) są najskuteczniejsze w odstraszaniu kleszczy. Zaleca się noszenie rękawic i innej odzieży ochronnej. Osoby powinny również unikać kontaktu z krwią i płynami ustrojowymi zwierząt gospodarskich lub ludzi wykazujących objawy infekcji. Ważne jest, aby pracownicy służby zdrowia stosowali odpowiednie środki ostrożności w zakresie kontroli zakażeń, aby zapobiec narażeniu zawodowemu.

Opracowano inaktywowaną szczepionkę pochodzącą z mózgu myszy przeciwko CCHF, która jest stosowana na niewielką skalę w Europie Wschodniej. Jednak obecnie nie ma bezpiecznej i skutecznej szczepionki do stosowania u ludzi. Potrzebne są dalsze badania, aby opracować te potencjalne szczepionki, a także określić skuteczność różnych opcji leczenia, w tym rybawiryny i innych leków przeciwwirusowych